Endoplastyka i endoprotezy

Zabieg andoplastyki jest ostateczną metodą leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów jaką może zaproponować lekarz ortopeda pacjentowi.

Stanowi on również metodę leczenia poważnych urazów kości udowej oraz miejsca łączenia jej z miednicą. Zabieg polega na usunięciu chorobowo zmienionego stawu i wszczepieniu sztucznego elementu. Najczęściej przeprowadzana jest endoplastyka stawu biodrowego, rzadziej kolanowego.

Endoproteza składa się z panewki mocowanej w kości miednicy oraz trzpienia zakończonego główną, który wprowadza się do kości. Wszystkie endoprotezy podzielić można na 2 grupy: cementowe i bezcementowe.

Pierwsze przymocowuje się do kości przy pomocy akrylowego cementu chirurgicznego, a drugie osadza wkręcając lub wbijając w tkankę kostną. Protezy cementowe stosuje się u pacjentów starszych i z obniżoną wytrzymałością mechaniczną kości. Protezy cementowe można zakładać osobom do 65. roku życia, a są one zalecane ze względu na dłuższą żywotność i pełniejsze odwzorowanie funkcji prawdziwego stawu.

Nową metodą stosowaną w ortopedii jest kapoplastyka. Polega on na umieszczeniu dużej panewki w miednicy (tzw. kapa) i pokryciu kości udowej protezą. Zaletą metody jest niemal idealne odtworzenie działania stawu przy minimalnym ingerowaniu i długość kości udowej.